6. The world of business

Justin

                Siedziałem na ławce, gwiżdżąc melodię jakiejś piosenki, kiedy ryk silnika na parkingu sprawił, że podniosłem wzrok. Zmrużyłem oczy, daszek mojej czarnej czapki osłaniał je przed słońcem. Stało tam białe Audi, z którego szybko wysiadła blondynka, kierując się w moją stronę. Miała na sobie szykowne ubrania, których nazwy nawet nie znałem, ale wyglądały na drogie, a jej oczy były ukryte pod okularami przeciwsłonecznymi Carrera.
                – Cześć – powiedziała, siadając obok mnie.
                – Jesteś dzisiaj bardzo wcześnie – zauważyłem.
                – Był mniejszy ruch – wzruszyła ramionami.
                Zerknąłem na nią skinąwszy głową, a następnie przeniosłem wzrok na swoje dłonie, opierając łokcie na kolanach i bawiąc się palcami.
                – O mój Boże! Co ci się stało w oko? – zdjęła okulary i delikatnie chwyciła mój podbródek, abym na nią spojrzał. Miała wyraz przerażenia na twarzy, jakby nigdy nie widziała podbitego oka. Cóż, może nie widziała.
                – Nic – mruknąłem, nie bardzo chcąc wyjaśniać jak to się stało.
                – To nie wygląda na "nic" – zmarszczyła brwi patrząc na mnie, jakby próbowała dostać się do mojej głowy.
                Nie odpowiedziałem mając nadzieję, że odpuści, ale wydaje się, że ta laska lubi być wkurzająca.
                – Wiesz, nie musisz mi mówić jak to się stało, szczerze mówiąc nie sądzę, że chcę wiedzieć, ale przynajmniej mogłeś przyłożyć sobie lód. To wygląda tak, jakby twoje oko miało wypaść – potrząsnęła głową, prawdopodobnie wyobrażając sobie, moje wypadające oko.
                Zaśmiałem się.
                – Też nie sądzę, że chcesz wiedzieć.

                 Stary, mamy coś do zrobienia. Teraz  głos Tysona uratował mnie od konieczności słuchana głupich komentarzy Alejandry.
                Sądząc po tonie jego głosu, było to coś poważnego, a skoro Mike również przyszedł, nie dotyczyło tylko jednej osoby. Dotarliśmy do starej furgonetki Luke'a i wspiąłem się na tylne siedzenie z Mikiem, Tyson natomiast usiadł na fotelu pasażera. Wszyscy wyglądali na zdenerwowanych, więc domyśliłem się, że byłem jedynym nieświadomym tego, co się dzieje.
                
 Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co się kurwa stało?  zapytałem, przenosząc wzrok między całą ich trójkę.
                
– Anthony chce nas widzieć. Mówił, że to pilne i nie sądzę, że to coś dobrego  Luke spojrzał na mnie przelotnie, jadąc z dużą prędkością ulicami Bronxu.
                Po dwudziestu minutach byliśmy na miejscu. Był to stary magazyn na obrzeżach miasta. Reszta budynków wokół niego została spalona lata temu, przez pożar, więc teraz magazyn stał samotnie pośrodku sterty gruzu. Weszliśmy do środka, gdzie czekał już Anthony. Wnętrze budynku nie wyglądało lepiej niż na zewnątrz. Było ciemne i monotonnie urządzone. Zapach narkotyków wypełniał każdy kąt i jeśli nie było się do tego przyzwyczajonym, palił nozdrza.
                
 Miło was znowu widzieć, chłopaki. Dzięki, że przybyliście tak szybko  Anthony odwrócił się w fotelu co wyglądało tak, jakbyśmy byli w jakimś gangsterskim filmie.
                Zaśmiałem się w duchu. Może próbował brzmieć miło, ale jego słowa były przesycone jadem. On jest typem człowieka, który w życiu nie przywiązuje się do niczego, oprócz pieniędzy oczywiście. Przyglądał się nam swoim jedynym zdrowym okiem 
 drugie zakryte było czarną opaską. Nie wiem co mu się stało, ale nawet mnie to nie obchodzi.
                
 Czego chcesz od nas tym razem?  zapytał Luke. Można powiedzieć, że jest przywódcą gangu, bo jest najstarszy  ma dwadzieścia trzy lata  ale to nie jest nawet gang. Potrzebujemy tylko pieniędzy, a najszybszy sposób, aby je zdobyć to właśnie narkotyki. Anthony kontroluje wszystkie kupna i sprzedaże w Nowym Jorku, ale nie sprzedaje niczego bezpośrednio. Tutaj pojawiamy się my. Krótko mówiąc jesteśmy od brudnej roboty.
                
– Chcę, abyście dostarczyli kilka towarów i zebrali zapłatę  uśmiechnął się.
                Jeden z jego ludzi dał nam kilka worków kokainy, marihuany, LSD, cokolwiek byście chcieli on to miał.
                
 Rodriguez wisi nam pieniądze. Powiedzcie mu, że ma je dostarczyć do jutra albo umrze  ostatnią część wyszeptał, jakby cieszyło go zabijanie bardziej, niż zdobycie pieniędzy. Jest totalnym draniem, ale przynajmniej dobrze płaci.
                Udaliśmy się z powrotem do furgonetki z wszystkimi torbami i odjechaliśmy, by je dostarczyć.
                
 Mam przeczucie, że ten cały Rodriguez nie będzie miał pieniędzy  Tyson pokręcił głową.
                I miał rację. Udaliśmy się do mieszkania tego faceta, podając się za dostawców pizzy, więc nas wpuszczono. Rozejrzałem się, kiedy weszliśmy. Pomieszczenie było małe, brudne i śmierdziało. Byłem zaskoczony, że koleś nie był starszy ode mnie. Wyobrażałem go sobie jako typowego czterdziestolatka rzuconego przez żonę, który ucieka się do narkotyków przez resztę swojego mizernego życia. Zawsze lubiłem zastanawiać się, jak żyją klienci i wyobrażać sobie, kim mogli być i dlaczego biorą narkotyki. Fajne zajęcie, kiedy nie masz co robić.
                
– Jesteś winien szefowi dwa tysiące dolarów  Tyson podszedł bliżej do przerażonego chłopaka.
                
 Nie mam ich jeszcze  dzieciak zająknął się, robiąc krok do tyłu.
                
 Cóż, to źle dla ciebie, bo jeśli nie oddasz ich do jutra, zostaniesz zabity i to nie żart  ostrzegł go Tyson.
                Obserwowałem drzwi, więc nie zauważyłem kiedy koleś uderzył mnie w oko, w nędznej próbie ucieczki.
                
 Co jest kurwa?  krzyknąłem, dotykając oka swoją dłonią. Zanim on zdążył uciec, chwyciłem go za kostki, przez co upadł.
                
 Zły ruch, koleś  uśmiechnąłem się, siadając na nim okrakiem.
                Zakrył twarz dłońmi, ale ja wymierzyłem pięść w jego brzuch. Krzyknął w bólu, a kiedy przygotowywałem się do kolejnego uderzenia poczułem, że moja dłoń została zatrzymana przez kogoś.
                
 Chodź Justin. To nie nasza działka, już go ostrzegliśmy  powiedział Mike, próbując mnie uspokoić.
                Zostawiliśmy kolesia skulonego na podłodze własnego dziwnego mieszkania i poszliśmy do furgonetki.
                
 Współczuję mu. Założę się, że Anthony zaplanował bolesną śmierć  Mike pokręcił głową.
                Był pokojowo nastawionym typem. Nie lubił walki i zawsze starał się wszystko rozwiązywać słownie. Nie uwierzylibyście mi, jeśli widzieliście jego budowę ciała. Był wysoki i muskularny, a jego ramiona i tors pokryte były tatuażami, przez co wyglądał na faceta, z którym nie chcesz zadzierać. Ale w rzeczywistości jest żartownisiem i jak raz go poznasz, to zostaniecie dobrymi przyjaciółmi.
                Wszyscy skinęliśmy głowami i między nami zapadła przyjemna cisza.
                
 Justin, możesz to dla mnie przechować?  zapytał Tyson, unosząc małą torebeczkę kokainy.
                
 Powiedz, że nie ukradłeś tego z działki, którą dał nam Anthony  powiedziałem, otwierając szeroko oczy. Tyson przygryzł wargę.  Oszalałeś? Jeśli zauważy, to będziesz miał kłopoty.
                
 Będzie myślał, że to dostarczyłem – wzruszył ramionami.
                
 Tak, a Duch Święty za ciebie zapłaci  parsknąłem.
                
 Przechowasz to, czy nie?  westchnął, przesuwając dłonią po niemal łysej głowie.
                
 Nie. Mówiłem ci, że nie chcę niczego w moim domu. Mam młodsze rodzeństwo i matkę. Poza tym nawet nie biorę tego gówna  przeniosłem wzrok na szybę. Nikt w domu nie wie o tym biznesie i lepiej niech tak zostanie.
                
 Dobra  poddał się.  Luke?
                
 Na mnie nie patrz, to twoje gówno, nie moje  powiedział Luke, nie spuszczając wzroku z jezdni.
                
 Nie  powiedział Mike, zanim Tyson zdążył go zapytać.
                
 Świetnie jest mieć takich przyjaciół  Tyson skrzyżował ręce na piersi i zmarszczył brwi, jak małe dziecko.
                Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

                Tak, na pewno nie chce wiedzieć.
                – Uderzyłem się w drzwi – bzdura. Wiedziałem, że ona tego nie kupi, ale musiałem spróbować.
                – Okej, możesz udawać, że to co powiedziałeś to prawda, a ja będę udawać, że ci wierzę – powiedziała chichocząc.
                – Zgoda – odpowiedziałem rozbawiony. Byłem zadowolony, że nie nalegała, bym jej powiedział jak inne wścibskie suki, które znam.
                Wkrótce dzieciaki wybiegły na zewnątrz.
                – Odwieziemy dziś Justina i Jaxona? – zapytał Tommy z nadzieją w oczach. Wydaje mi się, że on i Jaxo stali się naprawdę dobrymi przyjaciółmi, pomimo oczywistych różnic między nimi. Lub ich różnych stylów życia.
                – Mimo, że bardzo bym chciała... – Brooke przeniosła wzrok z niego na mnie. – Nie możemy – rzuciła z przepraszającym uśmiechem.
                – Dlaczego nie? – jęknął Tommy.
                – Mama powiedziała mi, że mam być w jej biurze o szóstej, więc nie zdążylibyśmy – wyjaśniła. Nie brzmiała zbyt szczęśliwie z tego powodu, ale wydawała się być typową dziewczyną, która nie sprzeciwia się swoim rodzicom.
                – W porządku, zobaczymy się jutro – powiedziałem, uśmiechając się do Tommy'ego. Był słodkim dzieciakiem.
                – Przepraszam Justin – powiedziała Brooke, przygryzając wargę. Mogła to robić w roztargnieniu, ale to było seksowne.
                – Nie przejmuj się Brooke – posłałem jej uśmiech, na co również odpowiedziała uśmiechem.
                – Dobrze, w takim razie do zobaczenia jutro – powiedziała z uśmiechem przyklejonym do twarzy.
                Skinąłem głową i podniosłem torbę Jaxona, kierując się w stronę stacji metra.


Brooklyn

                – Dlaczego mama chce, byś przyszła do jej biura? – zapytał Tommy z tylnego siedzenia samochodu.
                Popatrzyłam na niego w lusterku wstecznym i zobaczyłam, że był rozczarowany. On i Jaxon musieli być naprawdę dobrymi przyjaciółmi.
                – Chce mi pokazać swoją nową kolekcję – wyjaśniłam, koncentrując się na drodze.
                – Och, jakie to nudne – parsknął słodko.
                Moja matka była projektantką mody, jedną z najbardziej cenionych w Nowym Jorku. Przekazała mi swoją pasję do świata mody. Od najmłodszych lat przyjeżdżałam do jej biura, by pomóc jej przy projektach, a czasem ubierałam je na wybiegach, podczas jej pokazów. Jej ubrania były nieco zbyt oficjalne do szkoły, ale mama kazała mi je ubierać na specjalne okazje, takie jak ślub, lub po prostu spotkania towarzyskie. Zwykle nie narzekałam, z wyjątkiem tej chwili kiedy falbanki mojej sukienki były zbyt wielkie i zakryły mi twarz gdy usiadłam. Wyglądałam jak babeczka. Dziwne.
                Zachichotałam.
                – Wiesz, że lubię modę, więc dla mnie to nie jest nudne.
                – Ale wiem też, że lubisz Justina bardziej, niż modę – stwierdził, jak mały Pan-wiem-wszystko.
                – Co? – moje policzki natychmiast pokryły się jasno różowym rumieńcem.
                Justin mi się nie podoba. Jasne, że jest przystojny, ale nie jest w moim typie. Tak myślę.
                – Jak to mówisz ty i twoje przyjaciółki: on jest taki gorący – próbował naśladować piskliwy dziewczęcy głos i nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.
                – Jak na siedmiolatka to jesteś mądry – przyznałam, wciąż chichocząc.
                – Wiem – powiedział pewny siebie. Czyż mój młodszy brat nie jest uroczy?
                Podrzuciłam Tommy'ego do domu i zostawiłam go z Blake'iem, zanim ruszyłam do matki.
                – Dzień dobry Fred – przywitałam dozorcę budynku, przechodząc przez szklane drzwi wejściowe.
                – Dzień dobry Panno Reed – przywitał mnie grzecznie.
                Fred to miły mężczyzna i znam go praktycznie przez całe życie. Kiedy byłam mała i przychodziłam z mamą do biura, szłam do niego zawsze, jak mi się nudziło. On i jego żona Alicia dawali mi cukierki i bawili się ze mną. Alicia zmarła prawie dwa lata temu. Miała ciężkie zapalenie płuc w czasie zimy i zmarła w Boże Narodzenie. Od tej pory Fred nie jest już tak szczęśliwy, jak był kiedyś, ale nie winię go. Dla nas też była to bardzo smutna wiadomość.
                Weszłam do windy tuż przez zasunięciem się drzwi i odetchnęłam z ulgą, wiedząc że nie utknęłam między nimi. Kiedyś dziewczyna z mojej szkoły czekała na metro i kiedy miała do niego wchodzić, drzwi przytrzasnęły jej nos. Był złamany.
                – Isabella! – krzyknął męski głos obok mnie. – Ależ urosłaś! Wyglądasz coraz bardziej jak twoja piękna matka – Ben Doffer objął mnie, jakbym była jakimś cudem. Ten facet był zakochany w mojej matce odkąd pamiętam. Pracuje w firmie prawniczej piętro niżej, tuż pod biurem mojej mamy, ale zaskakująco, zawsze wyjeżdża na dwudzieste piąte piętro, zamiast na dwudzieste czwarte.
                – Ben! – zawołałam, wyswobodziwszy się z jego uścisku. Starałam się brzmieć miło, a potajemnie zerkałam na czerwone numery na ścianie. Nadal dziesiąte piętro.
                – Dawno cię nie widziałem – powiedział z tym swoim irytującym uśmiechem, po czym wyciągnął grzebień z kieszeni marynarki i przeczesał włosy.
                – Nie byłam w okolicy przez jakiś czas – zaśmiałam się nerwowo. Nie żebym za każdym razem przychodząc tutaj ukrywała się przed nim.
                W końcu dotarliśmy do jego piętra i drzwi się otworzyły.
                – Czy to nie twoje piętro? – zapytałam słodko.
                Klepnął się w czoło żartobliwie.
                – O tak, masz dobrą pamięć, Isabello – pochwalił mnie i wysiadł, krzycząc przez zamknięte drzwi. – Zupełnie, jak twoja matka.
                – O mój Boże – mruknęłam, prostując swoje ubrania. Kiedy w końcu dotarłam do biura mojej matki, podeszłam do biurka jej sekretarki
                – Hej Veronica – przywitałam ją. Spojrzała na mnie znad jakiś papierów.
                – Isabella, dobrze cię widzieć – uśmiechnęła się do mnie, chowając grzywkę swoich prostych rudych włosów za ucho.
                Nadal nie wiem, czemu tu wszyscy nazywają mnie Isabellą. Sądzę, że brzmi stylowo, bo to po włosku.
                – Ciebie również – uśmiechnęłam się. – Nowe okulary?
                – Tak, mój chłopak usiadł na starych – spojrzała w dół zakłopotana.
                – Podobają mi się, pasuje ci fioletowy – powiedziałam zgodnie z prawdą.
                – Dziękuję – cieszę się, że poprawiłam jej humor.
                Ona jest naprawdę słodką i miłą dziewczyną, w przeciwieństwie do wszystkich innych, które tutaj pracują. One martwią się tylko o to, czy są szczupłe i podlizują się mojej matce, aby ich nie zwolniła. Dlatego mama każe mi tu czasem przyjść: wie, że powiem jej, czy jej projekty są do bani. Jestem dość uczciwym i szczerym człowiekiem.
                – O tu jesteś, kochanie – mama wyszła z gabinetu z filiżanką kawy w ręce.
                – Tak, rozmawiałam z Ronnie – powiedziałam, całując ją w policzek.
                – Cieszę się, że jesteście w dobrych stosunkach, ale Ronnie musi pracować, a ty musisz mi pomóc – nie powiedziała tego w obraźliwy sposób, zawsze była miła dla swoich pracowników, ale musieli ciężko pracować.
                Veronica zaśmiała się lekko i wróciła do swoich zajęć, a ja weszłam z mamą do pomieszczenia, w którym trzymała wszystkie gotowe ubrania.
                – To jest nowa kolekcja – wskazała na stojak, na którym wisiało co najmniej kilkanaście sukienek. – Obejrzyj je i powiedz co o nich myślisz.
                Przebiegłam palcami po miękkiej tkaninach, zatrzymując się na tej w kolorze liliowym. Wzięłam wieszak, patrząc na krótką fioletową sukienkę bez ramiączek, która była obcisła do pasa, skąd zwisała luźno w kilku warstwach.
                – Wiedziałam, że ci się spodoba – powiedziała mama, kończąc swoją kawę i siadając na stole.
                Wydawała się surową matką, ale była całkiem fajna i czasem zachowywała się, jak najlepsza przyjaciółka, o ile nie chodziło o Bronx, co już zauważyliście.
                – Jest piękna – nadal trzymałam sukienkę zachwycona.
                – Właściwie to pomyślałam, że może chcesz założyć ją na swoją imprezę urodzinową – przygryzła wargę, próbując powstrzymać uśmiech.
                – Poważnie? – krzyknęłam, zakrywając dłonią otwarte usta. Skinęła, uradowana, że sukienka mi się spodobała.
                Zawiesiłam sukienkę na stojak i pobiegłam do mamy, by ją przytulić.
                – Dziękuję ci mamo, jest niesamowita – wymamrotałam w jej brązowe włosy.
                – Idź, przymierz ją – machnęła zachęcająco ręką.
                Zdjęłam moje białe dżinsy i niebieski top i założyłam sukienkę. Kilkakrotnie obróciłam się przed lustrem ciesząc się, bo dolna część kręciła się w powietrzu
                – Wyglądasz świetnie – przyznała moja mama, zakładając swoje czerwone podłużne okulary. – Musimy tylko zszyć tu mocniej – wpięła kilka szpilek po bokach w okolicy moich żeber.
                – Ał, ukłułaś mnie – pisnęłam, podskakując lekko.
                – Przepraszam – zachichotała. – Okej, gotowe. Możesz ją zdjąć.
                – Ale ja nie chcę – powiedziałam śpiewnym głosem, tańcząc po pokoju, jakbym miała pięć lat.
                – Musisz. Chcę ci pokazać coś innego – roześmiała się i podeszła do szuflady, wyciągając z niej kilka arkuszy.
                Przebrałam się w swoje ciuchy i  już tęskniłam za tą piękną sukienką.
                – Co to jest? – zapytałam, podnosząc jeden arkusz do ręki.
                – Myślę o stworzeniu kolekcji męskiej, a to są niektóre szkice – podała mi je.
                Usiadłam na stole, jak poprzednio ona i patrzyłam na rysunki, które później zamienią się w prawdziwe ubrania.
                – Myślę, że są fajne – podniosłam głowę i spojrzałam na nią.
                – Chciałam znać twoją opinie, bo wiesz, jak ubierają się chłopcy w twoim wieku – wyjaśniła.
                – Czekaj, chcesz zrobić kolekcję na nastoletnich chłopców? – spytałam zaskoczona.
                – Dla młodych dorosłych – poprawiła mnie, przewracając figlarnie oczami.
                – I tak są dobre, mogę ci kiedyś pomóc, gdybyś chciała – zaproponowałam, uśmiechając się.
                – Myślałam, że może poprosisz Nate'a, by przyszedł i powiedział co o nich myśli... – urwała, patrząc na mnie kątem oka.
                – Nie wiem, mamo, nawet nie jesteśmy jeszcze parą. To byłoby dziwne.
                – Więc sama powiem jego tacie – postanowiła, wychodząc z pomieszczenia.
                Po raz ostatni rzuciłam okiem na projekty. Wyglądały zupełnie jak coś, co nosiłby Nate, ale zupełnie nie były podobne do stylu Justina. Dlaczego ja w ogóle ich porównuję?


_____________

40 komentarzy:

  1. Aww, Brook mogłaby wziąć jako modela- Justina. Aw, to byłoby takie swag. Uwielbiam takiego złego i słodkiego Justina. Czekam na kolejny! <3
    @kidrauhlovely

    OdpowiedzUsuń
  2. p.o.t.r.z.e.b.u.j.ę. w.i.ę.c.e.j. J.u.s.t.i.n.a! mam nadzieję, że jakoś za kilka rozdziałów zacznie się coś między nimi dziać :) szkoda, że tak wyszło z MDB, bo to naprawdę świetne opowiadanie, choć nie wiem, czy ze względu na tematykę nie powinnam się przyznawać. hahaha.
    - @xKlauudia

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak ubrała tą sukienke, to odrazu pomyślałam, że Justin musi ją w niej zobaczyć haha.
    Podoba mi się rozdział. Ciesze się, że tak szybko je tłumaczysz! : )
    Nie mogę doczekać się kolejnego : )
    @threadofsilence

    OdpowiedzUsuń
  4. Jezzu ! Nie mogę się doczekać 7 rozdziału ! :3 Dziękuję za takich ludzi, którym chce się tłumaczyć ! :3 Jesteś wielka : )

    OdpowiedzUsuń
  5. Cudowne *.*
    Tak sobie pomyślałam, że Justin będzie modelem... No ale czytając ostatnie zdanie zmieniłam zdanie :C
    Zresztą nie wiem jak to będzie... Hahah, czekam na kolejne! :*
    -@andzelikaab

    OdpowiedzUsuń
  6. Za malo Justina!!! Moze Bella wezmie Justina na modela. Hahaha Juz nie moge sie doczekac nastepnego. :D
    @justysia20003

    OdpowiedzUsuń
  7. JUSTINA NA MODELA ADWEGTREHGRTJJD TAK TAK *_______*

    OdpowiedzUsuń
  8. a juz myslalam ze Justin bedzie nosil ciuch projektu jej mamy....a moze jednak....no nic hehe a w tej liliowej sukience to musi ja zobaczyc! moze sie wbije do niej na urodziny albo ona sama go zaprosi...ale co na to jej brat ...tak tak wiem wymyslam ale juz tak mam ze jak o czyms pomysle to moge tak ciagle i ciagle wymyslac czekam na kolejny @ewelina9757

    OdpowiedzUsuń
  9. Pomimo, że faktycznie jakoś dużo napiętej akcji nie ma to bardzo mi się podoba. I taki bonusik ode mnie: nie zrozum mnie źle, ale "tatowi"? Chyba coś z tym trzeba zrobić. Nie wiem dlaczego, ale jakoś tak mi w ogóle to nie pasuje, na niektóre rzeczy przymykam oko (nie chodzi o Bronx), ale to szczególnie przykuwa moja uwagę.
    To do następnego,
    Candice xoxo

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wiem, czy o ten fragment chodzi, ale było tak: “Then I’ll tell his dad myself.” She decided, exiting the room.
      Więc chyba dobrze przetłumaczyłam :)

      Usuń
    2. A cie powinno być " Tacie " ? x D

      Usuń
    3. a czy to nie obojetne przypadkiem? i tak i tak sie mowi lol

      Usuń
    4. WIEDZIAŁAM, żeby zostawić "tacie" :D

      Usuń
  10. Świetne, tylko jeszcze lepiej byłoby gdyby to Justin wystąpił w przyszłej roli modela. xd A co do MDB mam nadzieję, że pomimo braku zgody przetłumaczysz nam rozdziały. Pozdrawiam. ;)

    OdpowiedzUsuń
  11. awwww jakie boskie♥ Brook i ta sukienka!! ♥ *.* juz to sobie wyobrazam. pod koniec rozdzial byl uroczy ale ta sprawa z Justinem i jego interesami. *.* kgeikcdindf czekam na nastepny. milego tlumaczenia ♥

    OdpowiedzUsuń
  12. świetny *o* czy tylk ja uważam Justin jest boski? xd

    OdpowiedzUsuń
  13. Cudowny !!!! I ta sukienka . Justin musi ją w niej zobaczyć. Fajnie by było gdyby Brook zaprosiła Biebera na urodziny albo gdyby sam przyszedł. Justin jako model. !! <333 Czekam na nn. xoxo

    OdpowiedzUsuń
  14. Faajny rozdział :)
    @dangerous_696

    OdpowiedzUsuń
  15. Rozdział świetny, zresztą tak jak zawsze.
    Z niecierpliwością czekam na następny, miłego tłumaczenia :)
    @luuvbieber

    OdpowiedzUsuń
  16. coraz lepiej się zapowiada :D
    @hejtujbicz

    OdpowiedzUsuń
  17. potrzebujesz nagłówka, lub tła? Mogę Ci pomóc <3 @GrandMcBer

    OdpowiedzUsuń
  18. dzisiaj weszłam na tego bloga i za jednym zamachem przeczytałam wszystkie rozdziały, to jest cudowne!:) chciałabym być informowana o nowych rozdziałach, tu jest mój twitter - @inusuall :)

    OdpowiedzUsuń
  19. podoba mi sie. Może nie dzieje sie tu nic specjalnego, ale jest fajny. Cos przeczuwam, że tu wszystko jest ważne i będą powiązane z tym wydarzenia. Także tego, nie ma sie do czego doczepic, ale mam nadzieję, że w nastepnym będzie działo sie więcej. ;3 czekam. @69_danger

    OdpowiedzUsuń
  20. OMB! Cudooooo... Świetnie tłumaczysz ;)
    @Danger12345678

    OdpowiedzUsuń
  21. omnomomnom *.* nie moge doczekać się kolejnego

    OdpowiedzUsuń
  22. Suuper :) @jb_fanka

    OdpowiedzUsuń
  23. Świetne tłumaczenie i genialny rozdział :)
    Love,
    @FreeHugs_xx ♥

    OdpowiedzUsuń
  24. fakt, niewiele się dzieje, ale i tak mi się podoba :) ogólnie podoba mi się, jak tłumaczysz. czekam na następny ♥
    @itsPattieJ

    OdpowiedzUsuń
  25. KOCHAM TO TŁUMACZENIE! ONO JEST B O S K I E! CHCĘ ZOBACZYĆ JUSTINA JAKO MODELA, TO BY BYŁO ZAJEBISTE! *-* CZEKAM Z NIECIERPLIWOŚCIĄ NA NASTĘPNY! :3 / @IamSkylar_69

    OdpowiedzUsuń
  26. Bosko ci idzie :* a co do rozdzialu nieziemski :3
    KOCHAM <3
    @_fidelidad

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. + a co do MDB, mam nadzieje, ze cos wspolnymi silamy wymyslimy :) moze napisz jeszcze raz do autorki i wiesz napisz, ze to "zaszczyt", jezeli ktos chce tlumaczyc jej opowiadanie i ze jest naaprawde godne podziwu, czy cos :D :*

      Usuń
  27. trochę za mało Justina w tym rozdziale, mimo to jest świetny! Uwielbiam jak tłumaczysz. A to opowiadanie jest naprawdę dobre. Czekam z niecierpliwością na rozdział siódmy :-)

    OdpowiedzUsuń
  28. cudowny rozdział bjksdbjdjkasd. dziękuje, że tłumaczysz to cudowne opowiadanie *.*
    informuj mnie: @darlinbiebrauhl ♥

    OdpowiedzUsuń
  29. Asewrtgdbnjiymkolax *___*
    Jeśli byś mogła, to informuje mnie na tt: @ahmyswift

    OdpowiedzUsuń
  30. świetne opowiadanie <3 Justin jako model to może być niezłe.

    OdpowiedzUsuń
  31. kocham to.... tak cholernie bardzo ♥

    OdpowiedzUsuń
  32. Więcej Justina a tak to rozdział na 4

    OdpowiedzUsuń
  33. Czekam aż w końcu coś będzie między Justinem a Brook :)

    OdpowiedzUsuń
  34. Trzymam kciuki za Brooklyn i Nate 😎

    OdpowiedzUsuń