14. Party & Bullshit

Brooklyn

                – Na pewno nie chcesz, bym cię odwiozła do domu? – zapytała Anna po raz czwarty, kiedy odprowadzała mnie do drzwi.
                – Naprawdę, nie musisz. Wezmę taksówkę – zapewniłam ją z lekkim uśmiechem.
                – Dobrze, tylko uważaj na siebie i zobaczymy się jutro w szkole. Wreszcie piątek – westchnęła zadowolona.
                – Tak, do zobaczenia jutro – pomachałam jej i zeszłam po schodach jak tylko usłyszałam, że zamknęła drzwi.
                Zimny wiatr uderzył w moją twarz tak szybko, jak wyszłam na ulicę, przyprawiając mnie o dreszcz. Otuliłam się szczelniej moim czarnym płaszczem. Jedyny dźwięk, jaki było słychać, to stukanie moich botków na koturnie i nagłe podmuchy wiatru. Było już ciemno mimo, że słońce wciąż wisiało na horyzoncie. Suche liście szeleściły, poruszane przez chłodny wiatr. Można powiedzieć, że to był przerażający scenariusz. Szłam w dół pustej ulicy, ignorując nieprzyjemne uczucie w brzuchu i marząc, by chodniki nie były takie puste. Kiedy zbliżałam się do rogu ulicy, popatrzyłam na domy, które mnie otaczały. Były jednorodzinne, z ogrodami i samochodami zaparkowanymi na podjeździe lub w garażu. Według wielkości budynków można powiedzieć, że to bogata część miasta, nawet jeśli była poza Manhattanem.
                Schowałam twarz głębiej w kołnierz płaszcza, desperacko próbując się ogrzać. Kiedy dotarłam do skrzyżowania, westchnęłam radośnie na widok samochodów mijających mnie i ludzi poza domami. Jednak moje szczęście nie trwało długo, ponieważ w moim kierunku szedł mężczyzna w ciemnych ubraniach. Chciałam odwrócić się na piętach i uciec, ale nie byłby to dobry pomysł, biorąc pod uwagę, że w koturnach biegałam znacznie wolniej. Moje serce zaczęło bić szybciej, waląc w mojej piersi, jak młot. Byłam zaledwie kilka metrów od odrażającego mężczyzny i starałam się uniknąć intensywnego spojrzenia, które czułam na sobie i skupiłam swoje przerażone oczy na chodniku. To tylko jakiś miejscowy - powiedziałam do siebie. Szłam nie patrząc przed siebie, więc nie wiedziałam gdzie jest ten człowiek, dopóki na niego nie wpadłam.
                – Um, przepraszam – wymamrotałam i zamierzałam iść dalej, ale zostałam zatrzymana przez jego ciało znajdujące się przede mną.
                – Po co ten pośpiech, laleczko? – zapytał odrażający mężczyzna głosem, który dla mnie był najstraszniejszym jaki kiedykolwiek słyszałam.
                Mój oddech utknął w gardle i nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Zaśmiał się
                – Zapomniałaś języka w gębie? – powiedział kpiącym tonem.
                – Muszę iść – zebrałam w sobie całą odwagę i próbowałam odejść, ale zatrzymał mnie ponownie, chwytając moje przedramię.
                – Nigdzie nie idziesz – syknął ze złością.
                – Słuchaj, muszę iść do domu, bo moi rodzice mnie zabiją, więc idź zgwałcić jakąś inną dziewczynę, dobrze? – czy naprawdę to powiedziałam? Może wyglądam na pewną siebie na zewnątrz, ale w środku trzęsę się, jak galareta.
                – Uu, zadziorna. Ale nie martw się, nie zgwałcę cię. Daj mi wszystkie swoje pieniądze i inne drogie rzeczy, które masz – powiedział, zaskoczony moim gwałtownym wybuchem.
                – Nie mam przy sobie żadnych pieniędzy, przepraszam – posłałam mu uśmiech mówiący wcale-nie-jest-mi-przykro i próbowałam odejść.
                – Ale jestem pewien, że masz telefon – wyraźnie się niecierpliwił, a jego uścisk na moim ramieniu wzmocnił się.
                – Nie dam ci mojego telefonu! – zawołałam, odmawiając oddania mojego maleństwa mężczyźnie, który najprawdopodobniej sprzeda go za narkotyki albo coś w tym stylu. Za bardzo kocham swój telefon.
                – Nie ułatwiasz tego, laleczko – wzdrygnęłam się, gdy mnie tak nazwał. Fe. – Możemy to zrobić w trudniejszy sposób, jeśli tego właśnie chcesz – uśmiechnął się złośliwie, wyciągając nóż z kieszeni i przyciskając go niebezpiecznie blisko skóry mojej szyi.
                Dobra, gdzie te wszystkie osoby, które były tu kilka minut wcześniej? Teraz ulica była pusta. Och, moje szczęście. Powoli przełknęłam gulę w przełyku, bojąc się, że każdy ruch oznaczałby nacięcie na moim gardle. Nagle zobaczyłam jak z piskiem opon zatrzymuje się jakiś samochód, a z niego z prędkością światła wysiada jakiś chłopak, odwracając uwagę odrażającego mężczyzny. To dało mi okazję, by kopnąć go w kroczę. Jęknął i upadł na kolana trzymając się za przyrodzenie. Może kopnęłam go zbyt mocno? Głupia jesteś? O chciał podciąć ci gardło!
                – Wsiadaj – rozkazał chłopak, więc go posłuchałam, bojąc się nawet zobaczyć kto to jest. Jego głos brzmiał jednak znajomo.
                Wskoczyłam na fotel pasażera. Drżałam lekko, ale byłam dumna, że poradziłam sobie z tą sytuacją. Chłopak podszedł do odrażającego mężczyzny – który próbował wstać – i uderzył go w twarz, przez co tamten znów upadł. Chłopak bił go, mrucząc pod nosem przekleństwa, a mężczyzna bezskutecznie próbował się bronić.
                Wtedy czerwona bejsbolówka uniosła się lekko, dając mi wyraźny – i ładny – widok na jego tyłek, przykryty czarnymi bokserkami, bo jego spodnie były opuszczone bardzo nisko. Wtedy coś mi kliknęło. Jego idealnie okrągły tyłek, aż chciało się dotknąć, spodnie opuszczone zbyt nisko, kark i włosy ułożone do perfekcji. Justin. W kilku domach zaświeciło się światło i ludzie wyjrzeli przez okna i balkony, by zobaczyć skąd dobiega hałas.
                – Justin! Przestań! – krzyknęłam, zanim ktoś mógłby wezwać policję, albo gorzej, mój tata mógłby się pojawić. Znając moje szczęście, to nie byłoby takie mało prawdopodobne.
                Justin odwrócił się, zostawiając ciało mężczyzny, by bezwładnie opadło na ziemię, po czym szybko wskoczył do samochodu, odpalił silnik i ruszył. Nie spuszczał oczu z jezdni, próbując uspokoić swój oddech. Cóż, to byłą ta strona Justina, której nie znałam.
                – Przepraszam – wyszeptał szczerze, kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle.
                Zmarszczyłam brwi.
                – Za co? Uratowałeś mi życie – wyrzuciłam ręce w powietrze.
                Westchnął, przeczesując dłonią włosy.
                – Ale musiałaś widzieć, jak niemal pobiłem tego śmiecia na śmierć. Przepraszam, po prostu pozwoliłem, by zawładnął mną gniew.
                – W porządku, jak mówiłam uratowałeś mi życie – powiedziałam nonszalancko.
                Nie współczułam komuś, kto groził mi nożem i chciał ukraść mój cenny telefon.
                – Ale jak to się stało, że nie masz żadnych obrażeń? – spojrzałam na jego twarz, szukając jakiś siniaków albo krwi, ale nic nie dostrzegłam.
                Tylko jego knykcie były lekko obdarte i miał na nich zaschniętą krew, ale nawet nie wyglądała na jego.
                – Ten kutas nie wiedział nawet, jak używać swoich pięści – parsknął.
                Cóż, ty zdecydowanie wiedziałeś. Przygryzłam dolną wargę, kiedy obraz Justina uderzającego obrzydliwego mężczyznę pojawił się w mojej głowie. Czemu uważałam, że to jest seksowne? Nie wiem, ale tak było. Chyba uważam jego bycie twardzielem za atrakcyjne.
                – Ale on miał nóż, mógł cię dźgnąć – nieznane uczucie obiegło moje ciało, kiedy pomyślałam, co mogło się stać. To znaczy, to normalne, że martwię się o Justina, prawda? W końcu jesteśmy przyjaciółmi.
                – Upuścił go w chwili, gdy kopnęłaś go w jaja. Niezły ruch, tak w ogóle – poklepał mnie po udzie, jakby był ze mnie dumny i puścił mi oczko.
                – Dziękuję, chyba – wzruszyłam ramionami, ukrywając uśmiech. – Myślę, że moja buntownicze "ja" wychodzi na wierzch.
                Justin zaśmiał się i pokręcił głową, koncentrując się z powrotem na drodze. Po kilku minutach ciszy, odezwałam się.
                – Justin, czemu jesteśmy w samochodzie?
                – Co masz na myśli? – zmarszczył brwi udając, że jest zmieszany, ale wiedziałam, że gra głupka.
                – Cóż, pamiętam jak mi mówiłeś, że nie masz samochodu – uniosłam brew, zmuszając go by mi wszystko powiedział.
                – Teraz mam – wzruszył ramionami i odchrząknął.
                – Zauważyłam – stwierdziłam, ponieważ to było oczywiste. – Chodzi mi o to, skąd nagle masz samochód? – zapytałam.
                – Długa historia – westchnął i przejechał dłonią po twarzy i szyi.
                O Boże, w tej chwili wyglądał strasznie seksownie, aż musiałam się odwrócić.
                – Dobra, nie musisz mi mówić, ale nie jestem głupia. Wiem, że go ukradłeś – powiedziałam rzeczowym tonem i skrzyżowałam ręce na piersi. – W sumie wygląda znajomo – mruknęłam do siebie, spoglądając na kremowe skórzane fotele i ciemną, polerowaną deskę rozdzielczą.
                Między nami znów zapadła wygodna cisza, dopóki Justin nie zrobił ostrego skrętu w lewo.
                – Hm, Justin mój dom jest w drugą stronę – wskazałam palcem w przeciwnym kierunku.
                – Och, nie powiedziałem ci? – spojrzał na mnie, udając zaskoczenie.
                – Czego mi nie powiedziałeś? – zapytałam powoli, bojąc się jego odpowiedzi. Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech, sięgający niemal do uszu.
                – Nie jedziesz do domu – powiedział krótko.
                – A dlaczego? – spytałam z niedowierzaniem.
                Było już wystarczająco późno, nie chcę się bardziej spóźnić.
                – Bo idziesz ze mną na imprezę. Prawdziwą imprezę – powiedział, rozpromieniony.
                – O nie, nie pójdę z tobą na żadną imprezę, Justin. Zatrzymaj samochód – rozkazałam, ale on pokręcił głową jak pięciolatek.
                – Justin, nie chcę kolejnego tygodnia szlabanu, więc po prostu odwieź mnie do domu, zanim moi rodzice postanowią mnie zamknąć na zawsze w wysokiej wieży – powiedziałam zupełnie poważnie i ostrzegawczo, ale wydaje mi się, że to go nawet nie ruszyło.
                – To wtedy przyjdę cię uratować jak Roszpunkę – zaczął się śmiać z własnego żartu.
                Jęknęłam z irytacją i zakryłam swoje różowe policzki.
                – Justin, mówię poważnie. Proszę, po prostu odwieź mnie do domu – zrobiłam twarz szczeniaczka i zamrugałam powiekami.
                Otworzył usta.
                – Nie wierzę, że używasz twarzy szczeniaczka przeciwko mnie – spojrzał na mnie na czerwonym świetle. - Cóż, skoro t możesz, to ja też – mruknął i uśmiechnął się diabelsko.
                Po chwili zrobił najsłodszą minkę szczeniaczka na świecie i zamachał swoimi naturalnie długimi rzęsami – których mu zazdrościłam. Przysięgam, gdybyście tutaj byli, umarlibyście ze słodkości.
                – Proszę, Brooke chodź ze mną – przechylił głowę w bok, a moje usta rozchyliły się w zachwycie. – Uratowałem cię, jesteś mi to winna – kontynuował, z każdą chwilą był coraz bardziej uroczy. – No dalej Księżniczko, nie daj się prosić. Obiecuję, że będziesz się dobrze bawić – kiedy nazwał mnie księżniczką, już wiedziałam, że mnie miał i choć starałam się mu odmówić, zdałam sobie sprawę, że się poddałam.
                Nie oceniajcie mnie, gdybyście zobaczyli to co ja, to zgodzilibyście się w mgnieniu oka, więc moglibyście uznać to, że zwlekałam.
                – Dobra – powiedziałam, przeciągając "o", a na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech. – Potrzebuję jakiegoś alibi, które będę mogła wcisnąć rodzicom – zaczęłam myśleć nad czymś, co mogłabym powiedzieć i dodać to do mojej listy kłamstw. Kłamanie stało się tak częste, że już nie czułam się z tym źle.
                – Gdzie byłaś, zanim cię zabrałem? – zapytał Justin.
                – Pracowałam nad szkolnym projektem u koleżanki – odpowiedziałam, nie wiedząc dlaczego to było istotne.
                – To powiedz im, że zostaniesz y niej na noc, czy coś – zasugerował, nie spuszczając wzroku z jezdni.
                – To, co dla ciebie robię – westchnęłam i kątem oka ujrzałam jak się uśmiecha, po czym wyciągnęłam telefon z kieszeni.
                Wybrałam numer mojej mamy i czekałam, aż odbierze.
                – Brooklyn, gdzie jesteś? – usłyszałam jej zmartwiony głos w słuchawce.
                – Cześć mamo, dzwonię z prośbą o pozwolenie na spędzenie nocy w domu Anny. Pracujemy ciężko nad tym projektem i chciałybyśmy kontynuować pracę jeszcze w nocy – skłamałam mając nadzieję, że ona to kupi.
                – Och, w porządku. Możesz podać jej mamę do telefonu? Chciałabym z nią porozmawiać – dlaczego matki muszą rozmawiać z innymi matkami w takich sytuacjach?
                Poprawiłam się na fotelu. Cholera.
                – Jej mamy nie ma teraz w domu. Poszła kupić coś na kolację – powiedziałam pierwszą rzecz, która przyszła mi do głowy.
                – No cóż, w takim razie zobaczymy się jutro, kochanie. Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała – powiedziała i mogłam wyczuć, że nie bardzo podobał jej się ten pomysł, ponieważ nie znała mamy Anny. – O każdej godzinie – dodała.
                – Dobrze mamo, nie martw się. Powiedz wszystkim w domu dobranoc ode mnie – powiedziałam i pożegnałam się z nią, po czym się rozłączyłam.
                – Gotowe – schowałam telefon do kieszeni.
                – Dobrze, bo jesteśmy prawie na miejscu – powiedział Justin, posyłając mi szybki uśmiech.
                – Gdzie ta impreza? – zapytałam z ciekawością.
                – Zobaczysz.
                W moim żołądku zagościło uczucie zdenerwowania. Zdecydowanie nie będę tam pasować. Już to wiem i tylko się modlę, żeby nie była to jakaś dziura. Przez resztę podróży stukałam palcami nerwowo w kolano i oparłam głowę o szybę w oczekiwaniu na to, co miało nadejść.

**

                Jak tylko weszliśmy do klubu poczułam, że całe moje ciało zaczęło dudnić od głośnej muzyki wydobywającej się z głośników, a krew w moich żyłach tańczyła do rytmu. To było dla mnie nieznane uczucie, ponieważ na wszystkich imprezach, na których byłam muzyka była normalnej głośności, a nie takiej, która mogłaby doprowadzić do utraty słuchu w zaledwie dziesięć minut. Czerwone reflektory oświetlały parkiet, a niebieskie platformy po bokach. Było to duże pomieszczenie, które nie wyglądało jak klub, ale jak opuszczona fabryka, tylko bez wszystkich maszyn. Ludzie tańczyli - cóż, bardziej kręcili tyłkami - do piosenki, której nie mogłam rozpoznać, ale brzmiała, jak rap. Ściany były obklejone plakatami, ale nie było ich widać przez te wszystkie pary robiące przy nich Bóg wie co. Spojrzałam z niepokojem na Justina.
                – Nie sądzę, że to w moim guście – krzyknęłam mu do ucha, by mnie usłyszał.
                – Po prostu się rozluźnij, księżniczko – odkrzyknął.
                Jego wyraz twarzy wskazywał na to, że był gotowy do imprezowania jakby miało nie być jutra. Kilka osób spojrzało na nas, kiedy weszliśmy głębiej do pomieszczenia, mieszając się z tłumem spoconych młodych ludzi. Mogłam zrzucić winę albo na to, że byłam tutaj - jak do tej pory - jedyną białą dziewczyną, albo na fakt, że w porównaniu do reszty dziewczyn, wyglądałam w swoich ciuchach jak zakonnica. Spojrzałam na swój strój. Czarne rurki nie eksponowały moich nóg tak jak krótkie spódniczki i seksowne spodnie innych dziewczyn, ale przynajmniej były obcisłe. Fioletowa koszulka bez rękawów wyglądała zbyt formalnie w porównaniu z wydekoltowanymi krótkimi topami, które widziałam dookoła. Nawet moje koturny nie wydawały się wystarczająco wysokie, by tu pasować.
                Poczułam, jak Justin chwyta mnie za rękę i ciągnie do baru. Prawie każdy kogo mijaliśmy witał się z nim, więc pomyślałam, że musi być znany w tej okolicy. Chłopaki patrzyli na mnie z zaciekawieniem, a dziewczyny kręciły głowami na mój wygląd. Poczułam się skrepowana i natychmiast pożałowałam, że w ogóle zgodziłam się tutaj przyjść. W końcu dotarliśmy do baru i stanęliśmy tam, ponieważ nie było wolnych stołków. To chyba idealny moment, by powiedzieć Justinowi, że nie piję, zanim coś dla mnie zamówi.
                – Czego się napijesz? – zapytał.
                Hałas zmusił nas do stania blisko siebie, a on niedbale położył dłoń na moim krzyżu, jednocześnie mówiąc mi do ucha.
                – Wody – odpowiedziałam, na co zachichotał.
                – Na prawdę? Wody? – uniósł brew.
                – Ja nie piję – wzruszyłam ramionami, odrzucając moje długie włosy do tyłu.
                – Dzisiaj pijesz – powiedział jakby miał prawo do podejmowania za mnie decyzji.
                Otworzyłam usta by coś powiedzieć, ale barman zapytał co nam podać i Justin zamówił za mnie.
                – Dwie Cuba Libry, proszę.
                – Co to do cholery jest? – krzyknęłam do Justina, kiedy barman postawił przed nami dwa plastikowe czerwone kubki, wrzucając do nich po kilka kostek lodu.
                – Zobaczysz – mrugnął do mnie, wyraźnie ciesząc się z tego co miało nadejść.
                Mężczyzna trzymał dwie butelki swoimi silnymi rękami, które wyglądały jakby mógł cię zabić jednym uderzeniem. Miał co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu. Podał nam dwa kubki. Zawartość była koloru brązowego, prawdopodobnie dlatego, że dodał tam coli. Nie byłam wstanie dostrzec, co było w drugiej butelce. Jedyną rzeczą jakiej byłam pewna to fakt, że był to alkohol. Justin podniósł kubek do ust i pociągnął długi łyk, wydając z siebie zadowolone westchnienie. Spojrzałam niepewnie na swój kubek.
                – No dalej, spróbuj – zachęcił mnie.
                Przestałam się zastanawiać i po prostu przytknęłam kubek do ust pozwalając, by brązowa ciecz spłynęła mi do gardła. Wystarczył mały łyk, po którym miałam ochotę wypluć drinka z powrotem do kubka.
                – Fuj, to smakuje... Źle – stwierdziłam, próbując pozbyć się gorzkiego smaku, który czułam w ustach i pieczenia w gardle.
                – Przyzwyczaisz się – Justin poklepał mnie po ramieniu, śmiejąc się z mojej zdegustowanej miny. – Chodźmy tańczyć.
                Zanim zdążyłam zaprotestować, byliśmy na parkiecie, poruszając się w rytm muzyki. Poznałam, że piosenka, która aktualnie wydobywała się z głośników, to "Scream" Ushera. Rozejrzałam się dookoła, by zobaczyć jak tańczyły inne dziewczyny, ale zdecydowałam się na coś bardziej dyskretnego. Kręcenie tyłkiem przed kroczem chłopaka, nie było w moim stylu. Justin spojrzał na mnie rozbawiony, kiedy żartobliwie uderzyłam go w ramię. Skorzystał z okazji i założył moją rękę na swoją szyję, a sam chwycił mnie w pasie. Nasze drugie ręce trzymały drinki. Justin próbował przyciągnąć mnie bliżej, ale ja nie chciałam wyglądać jakbym stymulowała go przez ubranie na środku zatłoczonej sali. Tańczyliśmy tak przez kilka minut. Unikałam oczu Justina, które posyłały mi długie spojrzenia. Zanim się zorientowałam, wypiłam całą zawartość mojego kubka, a gdy Justin to zauważył, poprowadził mnie ponownie do baru. Nie chciałam więcej pić, bo już mi się lekko kręciło w głowie. Moje ciało jakby unosiło się przez tłum, a nie szło i nagle zaczęłam chichotać bez konkretnego powodu. Z drugiej strony podobało mi się to uczucie, więc kiedy zobaczyłam dwa kieliszki przed nami, wyciągnęłam rękę by złapać jeden.
                – Hej, nie tak szybko – Justin zatrzymał mnie w połowie, na co jęknęłam. – O nie, jesteś wstawiona – powiedział, śmiejąc się.
                Jego śmiech był uroczy. Czy ja właśnie to powiedziałam?
                – Nieważne, co to jest? – machnęłam na niego ręką, a potem wskazałam na małe kieliszki, wypełnione przezroczystym płynem.
                – Tequila – odpowiedział.
                Miałam ten sam wyraz twarzy co wcześniej,
                – Widzisz? – wskazał na talerzyk z dwoma plasterkami limonki i kupką soli.
                – Tak – skinęłam głową chichocząc, bo nie miałam pojęcia po co tam były.
                – Poliż dłoń w tym miejscu – polizał miejsce na swojej dłoni, a ja zrobiłam to samo, nie pytając nawet jaki jest w tym cel. – Teraz posyp solą – posypał polizane miejsce i ja też posypałam.
                – Dobra, teraz musisz zlizać sól, wypić shota i ugryźć limonkę, rozumiesz? – w końcu wyjaśnił mi, na czym to polega.
                Skinęłam głową, ale w duchu zastanawiałam się, dlaczego wypicie drinka było tak skomplikowane.
                – Dobrze. 3, 2, 1, swag! – zrobił własne odliczanie, a ja wykonałam po kolei wszystkie czynności.
                Po ugryzieniu cytryny stwierdziłam, że to smakowało gorzej niż poprzedni drink. Skrzywiłam się, dopóki kwaśny smak jakoś zniknął.
                – I jak? – zapytał Justin z ciekawością.
                – Okropne –przyznałam. – Ale chcę więcej – zachichotałam głupio.
                – Chyba powinnaś poczekać, zanim znów się napijesz – powiedział, odciągając mnie od baru i wracając na parkiet.
                - O mój Boże, czy to nie Mike i Sam się tam obściskują? – zawołałam radośnie, klasnąwszy w dłonie.
                – Chyba tak –Justin zaśmiał z mojego podekscytowania.
                Czułam, że już mi się kręci w głowie i teraz miałam ochotę zacząć odważniej tańczyć z Justinem – z nową dawką pewności siebie – kiedy pojawił się Tyson.
                – Tyyyyyson – wybełkotałam, zarzucając mu ręce na szyję.
                Tyson roześmiał się i mnie przytulił.
                – Co ty tu robisz i dlaczego jesteś pijana? – spojrzał oskarżycielsko na Justina.
                – Pomyślałem, że musi wiedzieć jak wygląda prawdziwa impreza, ale jest mięczakiem – wzruszył ramionami, również się śmiejąc.
                – Nie jestem mięczakiem – jęknęłam, uderzając go w pierś. – Nigdy wcześniej nie piłam alkoholu – podniosłam ręce w geście obronnym.
                – Mogłaś zabrać Kelsey – trącił mnie żartobliwie łokciem.
                – Wezmę ją następnym razem – zachichotałam, bo słowa wyszły trochę, jak bełkot.
                – Cóż, skoro przychodzisz tu ostatnio bardzo często, muszę mieć dla ciebie pseudonim – powiedział Tyson w zamyśleniu.
                – Możesz nazywać mnie BB – zasugerowałam.
                – Czemu? – zapytał zdezorientowany.
                – Moje imię to Bella Brooklyn: BB – wyjaśniłam i westchnęłam, jakbym tłumaczyła to po raz milionowy.
                – No dobra, BB – powtórzył Tyson. – Podoba mi się – uśmiechnął się, a ja zachichotałam.
                Wtedy poczułam tuż za sobą czyjeś ciało. Pomyślałam, że to Justin, więc pozwoliłam mu chwycić moje biodra i kołysać nimi do rytmu.
                – Jak masz na imię, mała? – usłyszałam przy uchu i zdałam sobie sprawę, że ten głos nie należał do Justina. Ale w tym momencie, kogo to obchodzi?
                – Brooklyn – posłałam mu bezczelny uśmiech.
                – Piękne imię, dla pięknej dziewczyny – wyszeptał mi do ucha, kiedy zaczęliśmy kręcić biodrami blisko siebie.
                Zachichotałam ohydnie.
                – A ty?
                – Brandon – odpowiedział i po chwili zaczął składać lekkie pocałunki na mojej szyi.
                To wydawało się otrzeźwić moje zmysły i przypomniałam sobie, że mam chłopaka. Odsunęłam się trochę.
                – Chcesz kolejnego drinka? – zapytał, zakładając, że wypiłam już kilka.
                Skinęłam głową. To znaczy, drink jest lepszy niż on, próbujący mnie pocałować. Dotarliśmy do baru i ten sam barman, co wcześniej zapytał co chcemy. Zamówiłam kolejną tequilę, a Brandon zamówił coś innego. Wypiłam szybko, jak nauczył mnie Justin. W tym momencie nie wiedziałam nawet, gdzie on jest, a szukanie go w tak zatłoczonym miejscu było bezcelowe. Po tym jak skończyliśmy nasze drinki, Brandon wsunął ręce wokół mojej talii, więc ruszyłam przed siebie, a on prowadził mnie tam, gdzie chciał pójść. Dotarliśmy do schodów, które prowadziły pewnie do mniej zatłoczonej części klubu i wyszliśmy na pierwsze piętro. Wyglądało to jak taras, z widokiem na parkiet i tańczących ludzi. Było tu kilka sof, większość z nich zajętych przez pary uprawiające seks, albo Bóg wie co, byli też ludzie palący zioło albo wciągający kokainę. Dlaczego on mnie tutaj przyprowadził? Teraz pomyślałam, że byłam głupia i naiwna, pozwalając obcemu przyprowadzić się tutaj. Ale mój umysł nie był w stanie myśleć jasno pod wpływem alkoholu, a moje ciało poddawało się każdemu, kto chciał mnie gdzieś zaprowadzić.
                Znaleźliśmy pustą kanapę i Brandon usiadł na niej, sadzając mnie na swoich kolanach. Po raz pierwszy mu się przyjrzałam. Był ciemnoskóry, wysoki i muskularny – ale myślę, że wszyscy tu tacy są – a na rękach miał wiele tatuaży, które ciągnęły się w górę, aż do rękawów szarej koszulki. Miał gruby, złoty łańcuszek na szyi, a jego włosy były tak krótkie, że można było pomyśleć, że jego głowa jest ogolona. Rzecz, która mnie najbardziej przeraziła to fakt, że nie wyglądał jakby był w moim wieku. Nie pytajcie, będzie lepiej. Co jeśli ma trzydzieści lat? Nie, to za dużo, ale spokojnie mógł mieć dwadzieścia pięć. Fuj, pedofil.
                Nagle wyjął z kieszeni blanta i odpalił go, wciągając dym. Myślę, że mogłabym się zjarać tylko przez oddychanie w tym miejscu. Kłęby dymu tańczyły w powietrzu, tworząc mieszankę zapachów.
                – Wiesz, co to iguana? – zapytał tuż przy moim uchu, gdy jego ręka spoczęła na moim udzie. Dziękowałam Bogu, że miałam długie spodnie.
                Pokręciłam głową niewinnie, a z moich spierzchniętych ust wydobył się chichot, zanim mogłam go powstrzymać. To tak, jakbym była świadoma tego co robię, ale nie mogłam nad tym zapanować. On zaciągnął się ponownie i delikatnie ścisnął dłonią moją twarz, przez co moje usta uformowały się w kształtne "o". Jego usta ledwo dotknęły moich, kiedy wypuścił dym w moją jamę ustną. Moim pierwszym odruchem byłby kaszel, ale nie mogłam tego zrobić, bo jego usta były wciąż dociśnięte do moich. Więc połknęłam dym, po czym zakaszlałam. Zaśmiał się z mojego braku doświadczenia i dopiero wtedy zaczęłam myśleć o tym, co zrobiłam. Pomińmy picie alkoholu, ale praktycznie zażyłam narkotyki. Miałam ochotę panikować, ale mój organizm był tak zrelaksowany, że po prostu wyluzowałam się na kolanach Brandona. On uspokoił mnie i znienacka mnie pocałował. Chwycił mnie za tyłek, przez co siedziałam na nim okrakiem. Skoro nie chciałam go pocałować, to dlaczego to robię? Wstałam z jego kolan, zanim zdążyłby włożyć język do moich ust, na samą myśl zrobiło mi się niedobrze.
                – Muszę iść – wymamrotałam i prawdopodobnie nie usłyszał mnie przez muzykę, ale nie obchodziło mnie to.
                Chciałam uciec stąd i od niego. Co ja zrobiłam? To pytanie krążyło w moich myślach, gdy schodziłam na dół, potykając się i przytrzymując się ściany dla równowagi, Dyszałam, adrenalina nadal krążyła w moim rozgrzanym ciele. Oparłam się o jedną z pokrytych plakatami ścian i zsunęłam się po niej, aż usiadłam na podłodze. Gdzie jest Justin, kiedy go potrzebuję?


 Justin

                – Stary, gdzie ona poszła? – zapytałem Tysona, kiedyy nie mogłem znaleźć Brooklyn.
                – Nie wiem bracie, przed sekundą tu była – wzruszył ramionami. – Pewnie znalazła jakiegoś kolesia, czy coś.
                Jak on mógł być tak spokojny? W duchu rozpaczliwie przeczesałem włosy dłonią, czując niepokój. Jeśli coś złego się z nią stało, to będzie tylko moja wina. Na zewnątrz starałem się stwarzać pozory, że mnie to nie obchodzi, ale wiedziałem, że tak nie było. Nienawidzę się do tego przyznawać, ale zależy mi na niej. Zrobiła dla mnie wiele rzeczy w krótkim czasie, poznaliśmy siebie nawzajem i cóż, jesteśmy przyjaciółmi, prawda? Przyjaciołom zależy na sobie nawzajem. Nie mówmy o tym, że Tyson zasugerował, że mogła być z jakimś innym facetem. Nie jestem zazdrosny. W ogóle. Ale ona ma chłopaka i wątpię, że chciałaby go zdradzić, a biorąc pod uwagę fakt, że jest pijana, to mogło być bardzo prawdopodobne. W końcu przeczesałem włosy dłonią, czując frustrację i niepokój. Ale znalezienie jej wśród tych wszystkich ludzi było niemożliwe. Westchnąłem, poddając się i myśląc, że może w końcu ją znajdę. Mógłbym do niej napisać, ale w tym hałasie nie usłyszałaby swojego telefonu. Tyson i ja znaleźliśmy dziewczyny i zaczęliśmy z nimi tańczyć. Wypiłem jeszcze jednego drinka, ale nie byłem w ogóle pijany. Alkohol już nie działa na mnie tak jak kiedyś.
                – Justy – wykrzyknęła Alejandra, przytulając się do mnie.
                Odsunąłem ją, na co się nadąsała.
                – Co się stało? – zapytała, lekko wstawionym głosem.
                – Nic – wzruszyłem ramionami, nawet na nią nie patrząc.
                Nie powinieneś bawić się jej uczuciami. Szczerze mówiąc nie wiem, co jest takiego zabawnego w związku opartym na seksie. Słowa Brooklyn z zeszłego tygodnia odbijały się echem w mojej głowie. Ona ma rację. Powinienem rzucić Alejandrę raz na zawsze.
                – Możemy porozmawiać? – zapytałem znudzony i ruszyłem w stronę wyjścia.
                Nie musiałem spoglądać za siebie, by wiedzieć, że za mną idzie. Cholera, gdybym skoczył z mostu, to ona skoczyłaby za mną. Zimne powietrze uderzyło moje nagie ramiona, gdy byliśmy na zewnątrz, ale to mnie nie obchodziło. Czułem się dobrze po tym jak gorąco było w środku.
                – O czym chcesz porozmawiać? – zapytała podekscytowana. O nie, ona myśli, że gdzieś ją zaproszę.
                – Słuchaj, przejdę od razu do rzeczy – zrywałem wcześniej z wieloma dziewczynami, więc nie było mi trudno zrobić to raz jeszcze.
                Jej wyraz twarzy zmienił się w zmartwienie, gdy to usłyszała.
                – Chcę skończyć to, co między nami jest – powiedziałem bez ogródek.
                – Justin, nie...
                – Nie powiesz nic, co sprawiłoby, że zmienię zdanie, więc nawet nie próbuj – przerwałem jej.
                – Co zrobiłam źle? Mogę się zmienić Justin, powiedz mi tylko, co mam robić – błagała mnie, z oczami pełnymi łez.
                Poczułem ukłucie winy. Może jestem podrywaczem, ale nie jestem bezuczuciowym draniem, nie lubię łamać dziewczynom serc.
                – Nie Alejandra, nie możesz nic zrobić. Po prostu nie czuję tego, co ty. Nie chcę teraz związku – wyjaśniłem, ściskając czubek nosa.
                – Nie proszę cię o związek. Możemy zachować to co mieliśmy, tylko seks. Bez żadnych zobowiązań – błagała, szlochając.
                – Widzisz co robisz? Oferujesz mi swoje ciało. Musisz mieć trochę szacunku do siebie, Alejandra – mój głos zabrzmiał trochę wściekle. Byłem wściekły na fakt, że w zasadzie oferowała mi tylko seks, gdy rzekomo była we mnie zakochana.
                Pociągnęła głośno nosem.
                – Chodzi o tą dziwkę, tak? Powinnam była to przewidzieć – pokręciła drwiąco głową.
                – O czym ty mówisz?
                – O tej białej lasce, którą owinąłeś sobie wokół palca i odkąd ją poznałeś, nie jesteś już taki sam – wyjaśniła swój bezsensowny argument.
                – Nie mieszaj jej do tego, Alejandra – wycelowałem w nią ostrzegawczo palec. – Och, a jeśli ktoś tu jest dziwką, to jesteś nią ty – wyrzuciłem z siebie, zanim wróciłem do środka, słowa wyszły z moich ust, niczym jad.
                – Dupek – usłyszałem jej krzyk, zanim przekroczyłem próg.
                Nawet się nie odwróciłem. Pozwoliłem jej powściekać się na mnie. Przynajmniej już nie będę musiał się nią przejmować.
                – Gdzie byłeś? – zapytał Mike, gdy podszedłem ponownie do swojej grupy.
                – Rozmawiałem z Alejandrą – powiedziałem krótko.
                – Rzuciłeś w końcu tę sukę? – jego oczy rozszerzyły się.
                Wszyscy chłopcy zachichotali. Nienawidzą jej.
                – O mój Boże, pójdę sprawdzić, co z nią – oznajmiła szybko Sameera i wybiegła na zewnątrz.
                Jest jedyna osobą, która znosiła Alejandrę.
                – Stary, widziałeś Brooklyn? – ponownie zapytałem Tysona, patrząc dookoła w nadziei, że gdzieś ją ujrzę.
                – Nie – powiedział, biorąc łyk ze swojego czerwonego kubka.
                Wyrwałem mu go z ręki i wypiłem całą zawartość. Wódka z cytryną. To nie mój ulubiony napój, ale może być.
                – Co jest kurwa? Teraz kup mi nowego – rzucił, trochę zdenerwowany.
                – Stary, to tylko drink. Wyluzuj, przyniosę ci następnego – podniosłem ręce w geście obronnym i udałem się do baru

Gdzie jesteś?

                W końcu postanowiłem wysłać Brooklyn wiadomość, nie mogąc jej nigdzie znaleźć. Kiedy zbliżyłem się do baru ujrzałem krąg ludzi wokół czegoś lub kogoś. Zajrzałem do środka i ujrzałem dziewczynę leżącą na ladzie, jej koszulka była podniesiona, odsłaniając jej brzuch. Koleś zamierzał wlać wódkę do jej pępka. Shoty na ciele. To co przykuło moją uwagę to fakt, że dziewczyna była blondynką, a jej skóra nie była czarna. Przecisnąłem się do kręgu i zatrzymałem chłopaka, zanim jakakolwiek kropla upadłaby na skórę Brooklyn.
                – Koniec przedstawienia! – krzyknąłem tak głośno jak tylko mogłem, a ludzie jęknęli i zaczęli się rozchodzić.
                Brooklyn spojrzała na mnie i zachichotała.
                – Cześć Justeeeeen.
                Kurwa. Ona jest kompletnie pijana.
                – Chodź tutaj – rozłożyłem ramiona by ponieść jej ciało, a ona jęknęła.
                – Nie chcę wstawać. Jest mi tutaj dobrze – za każdym słowem z jej pełnych różowych ust wydobywał się chichot. To było trochę irytujące, ale nie było czasu, aby narzekać, gdyż po części była to moja wina.
                Ponieważ nie chciała wstać, wsunąłem jedno ramię pod tył jej kolan, a drugie na plecy i podniosłem ją. Zaniosłem nią jak pannę młodą do mojej paczki, gdy owinęła rękę wokół mojej szyi i spojrzała na mnie rozmarzona.
                – Jesteś moim księciem z bajki, Justin.
                Zaśmiałem się.
                – A ty jesteś bardzo pijana, wiesz? – spojrzałem na nią z uniesioną brwią.
                Zachichotała ponownie, a ja pokręciłem głową. Kiedy dotarliśmy do moich przyjaciół, postawiłem ją ostrożnie na ziemi i przytrzymałem w pasie, by nie upadła.
                – Cześć Waaaaaam – wybełkotała podekscytowana.
                Wybuchnęli śmiechem, na jej widok i nie miałem innego wyjścia jak do nich dołączyć. Brooklyn była zbyt zabawna, kiedy była pijana.
                – Zabiorę ją do domu – powiedziałem, na co chłopaki skinęli głowami.
                – Tak, chyba powinieneś – Tyson poklepał mnie po plecach.
                – Gdzie jest Sam? – zapytała nagle Brooklyn, rozglądając się swoimi wielkimi oczami w każdym kierunku, szukając jej gorączkowo.
                – Jestem tutaj – pojawiła się przy niej, mówiąc – wow, Brooklyn nie znałam cię od tej strony – zachichotała.
                – Widziałam, jak ty i Mike całowaliście się na parkiecie – zignorowała ją Brooke. – Yeaaaaah – pisnęła szczęśliwie.
                Sam zakryła jej usta dłonią i zarumieniła się, choć nie było to tak bardzo widoczne przy słabym świetle.
                – Zamknij się, on tu stoi – syknęła. – Ach, polizała moją dłoń! – krzyknęła na wpół zdumiona, na wpół rozbawiona i wytarła dłoń w swoją różową sukienkę.
                – Uuups – Brooke zakryła usta rękami.
                – Proszę, weźcie stąd tą dziwkę. Co ona tu w ogóle robi? – krzyknęła pijana i wkurzona Alejandra, idąc w naszą stronę.
                – Cześć suko – powitała ją Brooklyn, na co wszyscy odwróciliśmy głowy w szoku.
                – Co powiedziałaś? – Alejandra górowała nad nią wyzywająco.
                – Powiedziałam: cześć suko – powtórzyła tym razem wolniej, podnosząc głowę tak, że były na tej samej wysokości.
                Wszyscy wydali z siebie ochy i achy i spojrzeli na nie rozbawieni, a jednocześnie zaskoczeni nową stroną Brooklyn. Sam byłem zaskoczony.
                – Chodźmy – mruknąłem do jej ucha, a ona wykrzywiła się do Alejandry, ruszając za mną gdy złapałem ją za rękę.
                Nie chcę jej ponownie zgubić.
                – Tak, zabierz stąd tą tlenioną blondynę! – usłyszałem za nami krzyk Alejandry. Brooklyn odwróciła się gwałtownie.
                – Ty chyba nie nazwałaś mnie tlenioną blondyną? – Zapytała, co bardziej brzmiało jak stwierdzenie i wzięła głęboki oddech.
                Alejandra miała na twarzy uśmieszek, który mówił "Ups, chyba to zrobiłam". Wtedy stało się coś niespodziewanego. Brooklyn rzuciła się na Alejandrę popychając ją, przez co ta potknęła się. Próbowała popchnąć Brooke, ale Luke chwycił ją za ramiona, a ja chwyciłem Brooklyn.
                – Wrzućcie na luz dziewczyny, bo was stąd wyrzucą – ostrzegł je Luke, lecz one nadal posyłały sobie mordercze spojrzenia.
                Gdyby wzrok mógł zabijać, już dawno leżałyby sześć stóp pod ziemią.
                – My i tak wychodzimy – powiedziałem.
                Kiedy Brooklyn odmówiła jakiegokolwiek ruchu, po prostu przerzuciłem ją sobie przez ramię i pożegnawszy kumpli, ruszyłem do wyjścia.
                – Postaw mnie – jej małe pięści uderzały raz po raz mój tyłek, ale to w ogóle nie bolało.
                Trzymałem jej nogi, by nie mogła mnie kopnąć i nie puściłem jej, dopóki nie wyszliśmy na zewnątrz. Posadziłem ją na masce samochodu, który ukradłem. Był to czarny Mercedes 4x4, który ktoś bezmyślnie zostawił bez opieki w małej pustej uliczce. To była moja szansa, by go sobie przywłaszczyć. Stanąłem między jej nogami, trzymając jej biodra w miejscu by nie spadła, czy coś. Teraz nasze twarze były na tej samej wysokości i czułem jej gorący oddech na swojej skórze. Żrenice miała rozszerzone, a jej oddech pachniał jak coś innego, nie tylko alkohol.
                – Brooklyn, czy ty coś paliłaś? – zapytałem bojąc się, że już znam odpowiedź.
                Spojrzała na mnie jak przyłapana na gorącym uczynku.
                – Odpowiedz – namawiałem ją, niecierpliwiąc się.
                – N-nie paliłam. Ale był tam taki facet, który zapytał mnie, czy wiem co to jest. To było hiszpańskie słowo i brzmiało, jak "I wanna", a ja nie wiedziałam co to było więc myślę, że mi pokazał – przygryzła dolną wargę, obawiając się mojej reakcji.
                – Iguana – mruknąłem do siebie. – Kurwa, Brooke musisz być ostrożna. Nie spuszczę cię ponownie z oczu. Brałaś coś jeszcze? – starałem się być delikatny, by jej już nie przestraszyć.
                Pokręciła głową, wciąż gryząc wargę.
                – Przestań to robić, bo będzie krwawić – powiedziałem, uwalniając jej dolną wargę kciukiem.
                – Czy ten facet zrobił ci coś jeszcze? – zapytałem, tym razem obawiając się odpowiedzi.
                Jej ubranie wyglądało w porządku, więc myślę, że jej nie dotknął ale kto wie, świat jest pełen zboczonych kolesi. Wyglądała na niepewną i zadrżała.
                – Zimno ci?
                – Trochę – skinęła głową.
                Sięgnąłem po moją czerwoną bejsbolówkę, która leżała na siedzeniu kierowcy, bo jej płaszcz był w bagażniku. Pomogłem jej założyć kurtkę i wymamrotała "dziękuję".
                – Teraz mi odpowiesz? – złapałem z nią kontakt wzrokowy, widząc w jej brązowych tęczówkach strach.
                – Nie gniewaj się, dobrze? On... on mnie pocałował, ale zatrzymałam go, zanim zdążył włożyć mi język do ust, przysięgam – odpowiedziała szybko.
                Miałem wrażenie jakby przyznawała się ojcu, a nie mnie. Westchnąłem i przeczesałem włosy palcami.
                – Okej, po prostu o tym zapomnij, dobrze? Nie myślałaś trzeźwo.
                – Zdradziłam mojego chłopaka – powiedziała do siebie z kpiną. – Jestem pieprzona zdrajczynią – była bliska płaczu, ale powstrzymałem ją.
                – To był tylko pocałunek po pijaku, Brooke, a czego nie widział, to mu nie zaszkodzi – mam nadzieję, że to zabrzmiało pocieszająco, bo nie wiem co jeszcze powiedzieć.
                Skinęła głową ale wiedziałem, że nie była przekonana. Nagle znów zaczęła chichotać.
                – Co jest? – zmarszczyłem brwi na tą nagłą zmianę nastroju.
                – W sumie fajnie jest wyluzować się trochę. Następnym razem będę bardziej ostrożna – uśmiechnęła się do mnie szeroko.
                Okej?
                – Więc będzie następny raz? – również się uśmiechnąłem.
                – Cóż, tym razem nie spędziłam z tobą za dużo czasu – przyznała, chowając dłonie w kieszeniach mojej kurtki.
                – Racja.
                – Nie jest ci zimno? – zmieniła temat, gdy owionął nas silniejszy podmuch.
                – Nie, jest okej – poklepałem jej uda, które tak jakby mnie otaczały.
                Zachichotała.
                – Jesteś dzisiaj bardzo wesoła – rzuciłem, na co znów zachichotała. – Powinienem zabrać cię do domu – westchnąłem.
                – Nie mogę wrócić do domu – pokręciła głową. – Która godzina?
                Zerknąłem na zegarek.
                – Pierwsza w nocy.
                – No nie, nigdy nie byłam tak późno poza domem – uśmiechnęła się przelotnie, co mogło oznaczać niedowierzanie lub dumę.
                – Chyba robisz wszystkie lekkomyślne rzeczy, będąc ze mną – przysunąłem się do niej bliżej i przechyliłem głowę w bok.
                – Cóż, wydobywasz moja naturę buntowniczki – przechyliła głowę w przeciwną stronę.
                Wyciągnęła ręce z kieszeni, pociągając nieznacznie za moja koszulkę. Przez jakąś minutę po prostu patrzyliśmy na siebie, próbując zrozumieć co czuje drugie. W końcu mówią, że oczy są odzwierciedleniem duszy. Nasz kontakt wzrokowy przerwał się, gdy przeniosłem spojrzenie na jej usta. Ujrzawszy to przygryzła wargę i sama spojrzała na moje usta. Oblizałem je, jak zawsze gdy jestem zdenerwowany. Kiedy nasze spojrzenia ponownie się spotkały, mogłem dostrzec, że ona chce mnie pocałować tak bardzo jak ja chciałem pocałować ją. Mimo, że wiedziałem, że to było złe na wiele sposobów, ponieważ była pijana i miała chłopaka, pochyliłem się, a gdy ona nie zawahała się przed tym samym, nasze usta się spotkały.
                Przesunęła dłońmi po mojej klatce piersiowej, by owinąć je wokół mojej szyi, a ja przesunąłem swoje na jej talię. Przyciągnąłem ją bliżej, gdy nasze usta poruszały się zgodnie, powoli, ale namiętnie. Przesunąłem językiem po jej dolnej wardze w roztargnieniu i byłem zaskoczony, gdy rozchyliła usta, dając mi większy dostęp. Gdy nasze języki w końcu się dotknęły, pocałunek stał się bardziej gorący. Między nasze ciała nie dałoby się wcisnąć kartki papieru. Masowałem dłońmi jej boki przez materiał jej koszulki, a jej dłonie gładziły moją skórę, ciągnąc za małe włoski na moim karku. Oboje jęknęliśmy podczas pocałunku. Po kilku minutach odsunęliśmy się od siebie, by zaczerpnąć powietrza, nasze klatki piersiowe unosiły się i opadały, próbując odzyskać oddech. Spojrzałem w jej szczęśliwe oczy, kiedy posłała mi nieśmiały uśmiech, który odwzajemniłem. Wciąż trzymałem ją w pasie, a ona obejmowała mnie za szyję.
                – Powinnam pocałować ciebie, zamiast tego faceta. Całujesz o wiele lepiej.

_____________